Ontmoet mijn oma: Roos. Ze is inmiddels 68 jaar en al 2 jaar met pensioen. Wanneer ik vroeger met oma Roos in het winkelcentrum liep, verbaasde het me hoeveel mensen zij kende. Ze was altijd met iedereen een praatje aan het maken. Toen begreep ik nog niet hoe dat kon, maar nu (jaren later) is het kwartje gevallen. Ze heeft namelijk 26 jaar lang in de thuiszorg gewerkt. Nu het thema van de komende twee maanden ‘thuiszorg’ is, moest en zou ik mijn oma interviewen. Zoals mijn oma het zegt: “Na 26 jaar in de thuiszorg gewerkt te hebben, zou ik er een heel boek over kunnen schrijven!’’.
Diversiteit en vrijheid
Roos was 40 jaar toen haar jongste zoon naar de kleuterschool ging. Ze wilde graag in de zorg aan het werk, dus trok ze de stoute schoenen aan en nam ze contact op met het arbeidsbureau. Dit was een goede keuze, want mijn oma is een zorgmedewerkster in hart en nieren. Via het arbeidsbureau is ze in de zorg gerold. Het was een leer-werktraject. Parallel aan het werken, volgde ze een zorgopleiding.
“Ik begon als gezinshelpende. Ik kwam bij bejaarde mensen en bij jongere gezinnen thuis. In het begin voerde ik voornamelijk huishoudelijke taken uit, maar uiteindelijk ook verzorgende en verplegende. In de loop der jaren heb ik verschillende cursussen gevolgd, zoals medicatie, omgangskunde, wondverzorging en rouw. Bijscholing in de zorg is erg belangrijk.”
Ze heeft ook een half jaar in een bejaardentehuis gewerkt. Dat vond ze leuk, en ze heeft er veel ervaring op gedaan. Toch geeft Roos aan dat ze veel liever in de thuiszorg werkte. Maar waarom?
“Naast het helpen van de cliënten, het maken van een praatje en het gezelschap vond ik de diversiteit en de vrijheid die ik had het leukst. Bij de ene cliënt bleef ik maar een kwartiertje om steunkousen aan te trekken en bij de ander bleef ik wat langer omdat hij/zij gedoucht moest worden. Ik had ook veel verschillende soorten cliënten. Cliënten die dementerend waren, of cliënten die niet zelf hun medicijnen konden innemen. Veel oudere cliënten, maar niet altijd. Ook wel eens jongere cliënten en daar sta je dan wel even bij stil. Daarnaast bouwde ik echt een band op met de cliënten, omdat ik bij ze thuiskwam. In de wijk werken is echt heerlijk.”
Werken in de thuiszorg: zelfstandig, maar ook wel samen
Roos vond het fijn om zelfstandig te werken. Ondanks dat ze alleen aan het werk was bij de cliënt, had ze toch een team. Als ze iets niet wist, kon ze altijd naar een collega of naar kantoor bellen. De communicatie met het team onderling verliep goed en ze kon goed met haar collega’s overleggen. De roosters werden namelijk ook door het team zelf gemaakt. Als iemand ziek werd dan moesten ze het onderling verdelen en oplossen. Dat kon wel eens een uitdaging zijn, maar het was volgens Roos ook heel leerzaam. Roos werkte 6 dagen in de week en de laatste jaren voornamelijk de ochtenddiensten. Hoe laat de ochtenddienst afgelopen was, was afhankelijk van de situatie.
“Er waren ook taken die ik eigenlijk niet hoefde te doen, maar die ik wel graag deed voor mijn cliënten. Zo was ik bijvoorbeeld bijna klaar met mijn dienst en wilde ik brood smeren voor mijn cliënt. Als ik zag dat mijn cliënt bijna geen brood meer had, ging ik na mijn dienst even langs de supermarkt om brood te halen. Je doet het ook vanuit je hart.”
Ze ging in weer en wind op haar fiets, van cliënt naar cliënt. Ik weet nog goed dat mijn opa wel eens ongerust was als oma nog tot laat op de fiets aan het werk was. Vooral als ze de avonddiensten draaide, want dan was het al donker buiten. Maar oma Roos vond dat helemaal niet erg.
“Ik kon niet thuisblijven, want mijn cliënten die wachtten op me.”
Pieken en dalen
In 26 jaar tijd heeft Roos als thuiszorg medewerkster natuurlijk een hele hoop mooie momenten meegemaakt, maar ook heftige momenten. De waardering van de cliënten is haar het best bijgebleven. Zo kreeg ze bijvoorbeeld cadeautjes en bonbons. Ze heeft zelfs meegemaakt dat cliënten naar kantoor belden en specifiek naar haar vroegen. Dit maakte ook dat haar cliënten het heel jammer vonden dat ze met pensioen ging.
“Pieken en dalen heb ik meegemaakt. Ik kan me herinneren dat ik thuiskwam en dat ik helemaal emotioneel was van wat ik meemaakte. Dit kon bijvoorbeeld zijn dat een cliënt onwel werd of dat ik binnenkwam en de cliënt op de grond lag en er een ambulance bij moest komen. Als thuiszorg medewerkster ben ik op dat moment verantwoordelijk voor de hulp die de cliënt krijgt.”
De thuiszorg van vroeger en nu
Volgens Roos is het grote verschil met vroeger en nu dat alles gemakkelijker en digitaler is geworden. Vroeger hadden ze namelijk nog geen mobiele telefoon, maar ging alles via de vaste telefoon.
“Als een cliënt mij onverwachts nodig had, moest hij/zij bellen naar de vaste telefoon op kantoor. Mijn zorgmanager keek dan op het rooster waar ik op dat moment aan het werk was. Ze belde dan naar de vaste telefoon van de cliënt waar ik op dat moment aan het werk was om door te geven dat ik nog even snel langs een andere cliënt moest.”
Heeft Roos nog een tip voor alle thuiszorg medewerkers?
“Neem rustig de tijd voor je werk en de cliënt. Maak goede afspraken en leg uit wat je gaat doen. Probeer je in te leven, al heb je een cliënt die niet altijd even vriendelijk is. Als je klaar bent met je dienst zeg je met een lach tegen je cliënt: ‘Tot de volgende keer weer! Gezellig!’. Het is belangrijk om een extra stap te zetten en iets buiten de vastgestelde instructies te werken. Als je ziet dat een cliënt iets nodig heeft, is het belangrijk dat jij als thuiszorg medewerker het doet voor de cliënt.”
Mijn oma heeft 26 jaar lang prachtig werk verricht en ik kan alleen maar zeggen dat ik enorm trots op haar ben. Een baan in de zorg is haar op het lijf geschreven. Als ik bij haar en opa langskom ga ik nooit met lege handen naar huis en ze heeft de thee altijd al klaarstaan voordat ik er überhaupt ben. Ben jij na het lezen van het verhaal van mijn oma ook geïnteresseerd in een baan in de thuiszorg? Schrijf je dan direct bij ons in via deze link!
Liefs,
Chantay
